Eind november. Op de mooie stenen vloer ligt her en der speelgoed gezaaid. Nee, Sinterklaas heeft zich hier niet van datum vergist. Die komt voor Justine en Matthis ook pas op 6 december. De auto’s en poppen dienen om de kids bezig te houden terwijl vader Koen en moeder Kristien druk bezig zijn. Met opruimen, uitpakken, poetsen… Want nog deze week mag het gezin De Jonghe - Jaspers het puntje bovenaan hun verlanglijstje schrappen: een nieuw huis, een echte thuis. En niet voor niets doet het logo van AVL vaag denken aan de mijter van die goede heilige man.
Koen is afkomstig uit Wilrijk. Zijn echtgenote vond hij in het Zolderse gehucht Boekt. Het is daar ook dat hun nieuwe woonst een plekje krijgt. Nu de verhuis nadert, zijn ze natuurlijk doodop. Zo hoort dat. Maar de tevredenheid over het verloop van het bouwproces maakt veel goed. Bovendien wisten ze perfect wat er op hen af kwam. Ze doorliepen immers al een leerschool.
“Dit is inderdaad al het tweede huis dat we bouwen. Onze vorige woonst zag er op papier erg geslaagd uit, maar al snel kwamen de onpraktische kanten aan het licht. Veel te hoge plafonds, veel onderhoud… Het esthetische had voorrang gekregen op het gebruiksmak. In 2007 zijn we dan gaan nadenken: “Blijven wonen in een huis waar we niet gelukkig worden, of verhuizen nu de kinderen nog klein zijn?”. Het werd de tweede optie. In juni 2008 hebben we dan deze grond gekocht. Een maand later was ons huis verkocht en verhuisden we naar een appartement in Beringen. De zoektocht naar een bouwbedrijf kon starten. Ook voor dat eerste huis hadden we al informatie ingewonnen bij AVL. Maar wij hebben ons toen door hun collega’s laten overtuigen. Om de foute redenen. Nu waren we echter erg gecharmeerd door de laatste nieuwe kijkwoning van AVL. Die sloot perfect aan met wat wij voor ogen hadden. Bovendien was bouwadviseur Marcel de verpersoonlijking van de uidrukking ‘Je hebt maar één kans om een goede eerste indruk achter te laten’. We vertrouwenden hem onmiddellijk. En desnoods blindelings. Daarom zijn we ook ingegaan op zijn voorstel om onze bouw te laten kaderen in het samenwerkingsproject met het VTI Beringen.”
“Dat hield in dat de ruwbouw zou gerealiseerd worden door leerlingen van de afdeling Beroeps Bouw, die op die manier hun opleiding in praktijk konden brengen. We hadden kunnen weigeren, en eerlijk gezegd, in eerste instantie waren we er ook niet echt gerust in. Maar uiteindelijk is het allemaal heel goed meegevallen. Onze buurman – zelf een gepensioneerd aannemer – volgde de werken uit pure interesse op de voet. En hij was vol lof over die jongeren die in zijn voetsporen treden. Alle muren zijn mooi recht en er is helemaal niets negatiefs aan te merken op de bouw. Veel contact hadden we wel niet met die gasten – daarvoor zijn het natuurlijk pubers – maar je kon er indien nodig tenminste mee converseren. Met die Oost-Europese metsersploegen, die je op sommige werven vindt, wordt dat al een stuk moeilijker. Het duurder misschien net iets langer – het blijft uiteraard een leerproces – maat dat werd gecompenseerd doordat de funderingswerken sneller verliepen. Bovendien werd er een tandje bij gestoken tijdens de afwerking. Daardoor kunnen we het appartement toch nog snel verlaten. Eigenlijk heeft alleen de bouwvergunning lang op zich laten wachten, maar daar kon AVL niets aan doen.”
“Met hun waren de afspraken en deadlines altijd duidelijk en ze werden ook perfect nagekomen. Bovendien kan je met deze mensen – of het nu om werfleider Jos ging of om de bouwadviseur – echt praten. Zodat je desnoods tot compromissen kunt komen. Het huis waar we nu intrekken is in feite een spiegelbeeld van de Galaxy-kijkwoning, En toch verschilt de bovenverdieping weer grondig. Dat kan dus allemaal. Het is vanzelfsprekend nog vroeg om te oordelen en zeg nooit ‘nooit’. Desondanks zijn we ervan overtuigd dat we hier nooit meer zullen vertrekken.”
